Je zal maar een kip zijn
Het onderwerp van gesprek in deze maand. Nee, het is niet de hartaanval van Reinout Oerlemans. Niet de oorlog op de Krim. En nee, ook een keer niet de crisis, werkloosheid en andere ellendes. Het gaat over dat andere onderwerp. De lente. In maart. Met 20 graden op de teller mogen we concluderen dat dit een geschenk uit de hemel is. Onze zomerbollen zijn van non-actief af, en weer volop aan het bruisen. En dat in maart.
Dat is dan ook de reden dat ik met mijn 90-jarige oma een rondje om het huis ging maken, want ook zij mag deelnemen en genieten van dit geschenk. Na ongeveer 15 minuten rondgetourd te hebben met de rolstoel, creëren wij een parkeerplek met uitzicht op de ren. Voor de stadse onder ons: een afgezet stuk gras met kippen en een kippenhok. Drankje, koekje en zonnetje, zittend voor de ren. Maar er mist nog iets: de kippen. De –toen nog- geïnteresseerde kippen renden eerst nieuwsgierig naar ons toe, maar renden ook weer even hard weg wanneer wij druk de vertroetelde oh’s en ah’s aan het luiden waren. Dan maar een extra traktatie om de kippen naar ons zicht te lokken. De verleidingstruck werkt. De vier kippetjes komen haastig onze kant op gerend, alsof de overlevingsmechanismen op alert staan.
Zo, het panorama beeld voor mijn oma is geschept, om het geschenk compleet te maken. De kippen voor ons pikken de zaadjes één voor één op. De leidende kip valt direct op. De opperhoofd van het kippendorp pikt de onderdanen weg wanneer zij in de buurt van de traktatie komen. Hard en snel, zonder het zaad uit het oog te verliezen. Gefocust gaat de kip verder. Naar voren, richten, snavel open, meer naar voren en weer naar achteren. Ai, zaadje valt eruit. Opnieuw dan maar. Zoeken, naar voren, richten, snavel open, meer naar voren en weer naar achteren. Oei, bijna. Opnieuw. Na het meer dan vier keer geprobeerd te hebben is het hem gelukt. Een overwinning. Het zaadje, bijna zo klein als een kruimel, zit in de maag. En we gaan weer verder, want er liggen nog zo’n 100 zaadjes voor het oprapen. Hoe makkelijk dit ook klinkt, het vergt heel wat inspanning en geduld. En dat voor een eerste levensbehoefte. Respect voor deze kip.
Waar dit verhaal heen gaat? Dat zal ik je vertellen. Kippen, een onverwachtse inspiratiebron. Observerend naar de pikkende kippen voor me, realiseer ik mij dat de kippen meer geduld hebben dan wie dan ook. Waar mijn frustratiegehalte op ten top is bij het niet werken van de printer, heeft deze kip 15 minuten gespendeerd aan pogingen om raak te pikken, met 3 zaadjes als resultaat. Waar mijn emotiethermometer op gloeiend staat wanneer de koekjes aangebrand zijn (dat ligt echt aan de oven), heeft deze kip 1000 keer gepikt zonder resultaat. Waar mijn stemming tot het diepe is gezakt bij het vallen van de pot met de chiazaden (oef, daar is geen overwinning aan te pas gekomen), heeft deze kip meer nekbewegingen gemaakt dan dat wij ons ooit kunnen voorstellen.
Een helpende gedachte voor deze frustratiemomenten is dan ook: je zal maar een kip zijn. Ja, hoe erg jij het op dat moment ook vindt, het kan altijd nog erger! Met dat in ons achterhoofd kan het niet anders zijn dan dat er een weekend zonder frustratie tegemoet komt. Dat zal pas een geschenk zijn! Een heel fijn frustratievrij-weekend gewenst!
Het onderwerp van gesprek in deze maand. Nee, het is niet de hartaanval van Reinout Oerlemans. Niet de oorlog op de Krim. En nee, ook een keer niet de crisis, werkloosheid en andere ellendes. Het gaat over dat andere onderwerp. De lente. In maart. Met 20 graden op de teller mogen we concluderen dat dit een geschenk uit de hemel is. Onze zomerbollen zijn van non-actief af, en weer volop aan het bruisen. En dat in maart.
Dat is dan ook de reden dat ik met mijn 90-jarige oma een rondje om het huis ging maken, want ook zij mag deelnemen en genieten van dit geschenk. Na ongeveer 15 minuten rondgetourd te hebben met de rolstoel, creëren wij een parkeerplek met uitzicht op de ren. Voor de stadse onder ons: een afgezet stuk gras met kippen en een kippenhok. Drankje, koekje en zonnetje, zittend voor de ren. Maar er mist nog iets: de kippen. De –toen nog- geïnteresseerde kippen renden eerst nieuwsgierig naar ons toe, maar renden ook weer even hard weg wanneer wij druk de vertroetelde oh’s en ah’s aan het luiden waren. Dan maar een extra traktatie om de kippen naar ons zicht te lokken. De verleidingstruck werkt. De vier kippetjes komen haastig onze kant op gerend, alsof de overlevingsmechanismen op alert staan.
Zo, het panorama beeld voor mijn oma is geschept, om het geschenk compleet te maken. De kippen voor ons pikken de zaadjes één voor één op. De leidende kip valt direct op. De opperhoofd van het kippendorp pikt de onderdanen weg wanneer zij in de buurt van de traktatie komen. Hard en snel, zonder het zaad uit het oog te verliezen. Gefocust gaat de kip verder. Naar voren, richten, snavel open, meer naar voren en weer naar achteren. Ai, zaadje valt eruit. Opnieuw dan maar. Zoeken, naar voren, richten, snavel open, meer naar voren en weer naar achteren. Oei, bijna. Opnieuw. Na het meer dan vier keer geprobeerd te hebben is het hem gelukt. Een overwinning. Het zaadje, bijna zo klein als een kruimel, zit in de maag. En we gaan weer verder, want er liggen nog zo’n 100 zaadjes voor het oprapen. Hoe makkelijk dit ook klinkt, het vergt heel wat inspanning en geduld. En dat voor een eerste levensbehoefte. Respect voor deze kip.
Waar dit verhaal heen gaat? Dat zal ik je vertellen. Kippen, een onverwachtse inspiratiebron. Observerend naar de pikkende kippen voor me, realiseer ik mij dat de kippen meer geduld hebben dan wie dan ook. Waar mijn frustratiegehalte op ten top is bij het niet werken van de printer, heeft deze kip 15 minuten gespendeerd aan pogingen om raak te pikken, met 3 zaadjes als resultaat. Waar mijn emotiethermometer op gloeiend staat wanneer de koekjes aangebrand zijn (dat ligt echt aan de oven), heeft deze kip 1000 keer gepikt zonder resultaat. Waar mijn stemming tot het diepe is gezakt bij het vallen van de pot met de chiazaden (oef, daar is geen overwinning aan te pas gekomen), heeft deze kip meer nekbewegingen gemaakt dan dat wij ons ooit kunnen voorstellen.
Een helpende gedachte voor deze frustratiemomenten is dan ook: je zal maar een kip zijn. Ja, hoe erg jij het op dat moment ook vindt, het kan altijd nog erger! Met dat in ons achterhoofd kan het niet anders zijn dan dat er een weekend zonder frustratie tegemoet komt. Dat zal pas een geschenk zijn! Een heel fijn frustratievrij-weekend gewenst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten