vrijdag 25 april 2014

LOVE TO BLOG | Het terras

Ik zit geïnstalleerd. Met mijn gezicht richting de menigte, uit de wind en met een versgeperste jus in mijn hand. Ik had ook in het gras kunnen zitten. Bootjes kijken bij een rivier. Ja dat is ook leuk, maar dit.. dit is het echte werk. Dit is de plek waar je geoorloofd vooroordelend mag zijn. De plek waar je ongegeneerd (in gedachten) advies mag geven: het terras. 

Het is zaterdagmiddag. Ik heb uitzicht op de massa mensen die, net als ik, aan het genieten zijn van een vrije dag. Een moment om alle verschillende mensen met een kritische blik te bekijken. ‘Life is like a runway’, een citaat waar blijkbaar niet iedereen van heeft gehoord. Ik kijk om mij heen. Oei, een te strakke broek voor die benen. En dat shirtje, die had je beter in de kast kunnen laten hangen voor je tienerdochter. En kijk dat! Die heeft de cellulitis niet weten te verbloemen.  Ai, over verbloemen gesproken.. zij had het bloemetjesgordijn beter kunnen laten hangen, arme vrouw. Oh, en daar heb je weer zo'n 2 voor de prijs van 1 - alleen geldig voor fleece truien - koppel. In mijn ooghoeken zie ik een ander stel voorbij komen. Kijk, dat is het betere werk. Ze stelen de show. Ze shinen op het plein. Wauw, wat een droomkoppel!

Ik raak afgeleid door de overburen op het terras. Een man, met donkere bruine krullen, beetje nonchalant, een spijkerbroek-met-vest-type, is aan het lunchen met (vermoedelijk) zijn dochter. Een vrouw met blonde krullen en haar moeder komen aan de tafel naast hun zitten. Ze raken aan de praat. Dat gaat wel heel gezellig. Ze hebben meer aandacht voor elkaar dan voor hun tafelgezelschap. Nu wordt het interessant.. De vonk lijkt overgeslagen. Ze hebben beiden inmiddels de lunch besteld en geserveerd gekregen. Ai, saté.. aan het gezicht van de man is af te lezen dat ie hetzelfde denkt. Had ie maar wat neutraals gekozen. Toch houdt dit hem niet weg van de vrouw. Hun ogen blijven elkaar ontmoeten, de woorden blijven stromen en het gelach wordt er niet minder om. Dan staat de vrouw op om de rekening te betalen. Met de rug richting de man, zijwaarts langs de tafels. HA! Betrapt! Die ogen zag ik mannetje! Vast naar de billen! De man kijkt vluchtig naar de andere kant, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij lijkt ze goedgekeurd te hebben.

“Hallo? Ben je er nog? Hoor je me wel?”. Oeps, daar zat ik weer, afgeleid door de wereld om me heen. Vriendlief zit naast me en kijkt mij lachend aan. “Gezellig met jou, op het terras”. Hij geeft me een knipoog. Als we betaald hebben, lopen we langs de zijkant van het terras richting een steegje. Het massaplein, die sla ik over, voordat ik zelf onderdeel wordt van de modepolities op het terras. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten